Στις 26-28 Οκτωβρίου 2020 συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τότε που με τον πατέρα μου επισκέφτηκα για πρώτη φορά την Κωνσταντινούπολη, την πόλη που εκείνος γεννήθηκε από τους γονείς του Έλληνες μετανάστες από τη Δυτική Μακεδονία που μετοίκησαν εκεί την περίοδο 1930-1955. Ανθρώπους δηλαδή που πραγμάτωσαν με τον δικό τους τρόπο την Ελληνο-Τουρκική Φιλία του 1930, μέχρι τη λήξη της με τα τραγικά γεγονότα των Σεπτεμβριανών.

Σήμερα το πρωί μόλις πληροφορηθήκαμε πως κλείνουν τα χερσαία σύνορα της Βόρειας Ελλάδας, με πρώτο το Συνοριακό Φυλάκιο της Κρυσταλλοπηγής. Αναρωτιέται – εύλογα – λοιπόν κανείς. Τόσο καιρό είχαμε την συγκομιδή κυρίως των ελαιόδεντρων, δευτερευόντως των ροδιών αλλά και πολλών ακόμα εσοδειών από τον Μακεδονικό και Θεσσαλικό κάμπο. Κυρίως με εργάτες γης, από τις γειτονικές χώρες, δηλαδή την Αλβανία και την Βόρειο Μακεδονία. Συνήθως με απαράδεκτους όρους, χωρίς συμβάσεις εργασίας, χωρίς ασφαλιστικές εισφορές και το κυριότερο, χωρίς μέτρα προστασίας από το δεύτερο φονικό κύμα του κορονοϊού.

“Μόνο το ΚΙΝΑΛ απείχε από οποιουδήποτε είδους συμβολική εκδήλωση” κατά την Σία Κοσιώνη, παρά το γεγονός πως το ακριβώς ακόλουθο ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ αναφέρεται στην κατάθεση στεφάνου από τον Μανώλη Χριστοδουλάκη, γραμματέα του Κινήματος Αλλαγής.

17 Νοεμβρίου του 2020 …και όλες οι βεβαιότητες αυτής της χώρας έχουν καταρρεύσει. Η αίσθηση της επάρκειας του Εθνικού Συστήματος Υγείας, η αίσθηση της ασφάλειας και της φιλικής αντιμετώπισης των πολιτών από την Αστυνομία, η κάποια αίσθηση αισιοδοξίας για την Οικονομία, η ψευδαίσθηση έστω ότι “έξω πάμε καλά”, όλα έχουν κονιορτοποιηθεί στον σφυρόμυλο της καθημερινότητας του κορονοϊού. Τέλος, μια τηλεκπαίδευση που, το λιγότερο, είναι αναποτελεσματική και γίνεται μέρα με τη μέρη η χλεύη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Πέραν από τις αγωνιστικές πομφόλυγες, ίσως αξίζει να εστιάσουμε στην πεμπτουσία των ιδεών και των πράξεων όπως αυτές ξετιλύγονται στο κουβάρι της Ιστορίας. Ποια είναι αυτή λοιπόν; Πως η Ελλάδα, μια χώρα τρις κατεστραμμένη, μια φορά από την Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, μια δεύτερη από την οικονομική κρίση του 1929 που την άγγιξε με την δεύτερη χρεωκοπία της το 1932 και μια τρίτη με την Κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο, ξεκίνησε το 1950 μια προσπάθεια οικονομικής και κοινωνικής ανόρθωσης.